ماهنامه علمی - آموزشی تخصصی مدیریت تدبیر

واژه برتری، از کلمات خوشایند و مثبت است که در فرهنگ جامعه ما به خوبی و اغلب به درستی استفاده می شود. دیدن و شنیدن واژه برتر ما را حساس می کند که موضوع چیست و بر اساس حس ذاتی بشری کنجکاوی می خواهیم بیشتر بدانیم و بفهمیم و سپس آگاهانه داوری کنیم و به طور منطقی و عقلایی و البته احساسی، مهر ذهنی تأیید یا عدم تأیید بر آن بزنیم. کلمه برتری هم به تنهایی و هم به صورت پیشوند و پسوند پیام خاصی را منتقل می کند که تا جایی که ذهن ما یاری می کند، مورد منفی از آن سراغ نداریم. لذا برخی کلمات بار معنایی و محتوایی خوبی دارند که بدین واسطه تقدس یافته و با بیان، شنیدن، خواندن و دیدن آن ها، فضای مثبت در ذهن و روح ما جاری می شود. اما در محیط کسب و کار که همه در مسابقه ای مهم برای بقا، پیشرفت، سرآمدی و برتری تلاش و کوشش می کنند حرکت و پویایی به خوبی احساس و درک می شود، هرچند چشم انداز وا هداف سازمان ها و شرکت ها با یکدیگر متفاوت است. اما بی تردید همه مایل اند تا بهترین و برترین
در حوزه فعالیت خود و در عرصه کسب وکار باشند، جامعه به نیکی از آنان یاد کند و اقبال اجتماعی از خدمات و کالای آن ها در بهترین حالت و شرایط صورت گیرد. اکنون پرسش اساسی و کلیدی این است که برتری سنجی یک سازمان با استفاده از چه معیارها و سنجه هایی باید انجام شود که نتایجا ین سنجش وا رزیابی، رضایت بخش و قابل قبول باشد.ا لبته ممکنا ست که یک سازمانا ز یک بعد خاص و برا ساس تعداد محدودی از سنجه ها، شرکت و سازمان برتر قلمداد و ارزیابی شود، مانند برترین در کیفیت، برترین در نوآوری، برترین در سودآوری، برترین در صادرات.این برترین شدن بسیارا رزشمندا ست،ا ما برای بالا بردن توان رقابت پذیری، پایداری و  ماندگاری در کسب و کار، برتری در ابعاد و جوانب مختلف ضرورت دارد، زیرا برتر ماندن مهم تر از برتر شدن است.

برای ارزیابی ابعاد مختلف برتری، مدل های گوناگون با فلسفه ها و رویکردهای مختلف تعریف و معرفی شده اند که در مباحث مدیریت سازمانی یک حوزه مشخص را به خود اختصاص داده اند. اما به طور کلی برای ارزیابی برتری سازمانی لازم است به گروه سنجه های مختلف در اندازه گیری و ارزیابی توجه جدی داشت، از جمله این گروه سنجه ها، اثربخشی، کارایی، بهره وری، کیفیت، نوآوری، سودآوری، رضایت ذی نفعان مختلف و مسئولیتا جتماعی هستند که هر گروه، سنجه ها و شاخص های خاص خود را دارد و در ادبیات حرفه مدیریت شناخته شده و تعریف شده است. بی شک در تحلیل و ارزیابی نتایج سنجش باید به سراغ ویژگی ها، قابلیت ها و توانمندی های سازمان رفت تا تجزیه و تحلیل فراگیر میسر شود. به هر حال آنچه در این سرمقاله کوتاه می توان بدان اشاره نمود، ولی در مورد آن تفکر و تأمل کافی و عمیق داشت، امنیت و پیشرفت از طریق برتری جویی و برتری طلبی است وا ین یک فرایند بی پایان و مستمر است. سازمان های برتر به دنبالا ثبات شایستگی و قابلیت خود هستند و این انگیزه با کسب هر موفقیت تقویت می شود، اما برای حصول اطمینان می بایست تابلوی اهداف، نظارت، مراقبت و کنترل بر اساس سنجه های مختلف و جامع در مقابل مدیریت و کارکنان راهنمای همیشگی باشد تا مبادا دچار خطای قضاوت برا ساس پنداشته ها و فرض های غیرواقعی شویم و در عالم وهم و خیال فارغ از واقعیات و بی بهره از نعمت بازخور به پیش بتازیم، اما زمانی که سر از لاک درون بلند کردیم ببینیم که سربلند و پیشتاز واقعی نبوده ایم. باید به موفقیت ها و سربلندی های خود افتخار کنیم، اما آگاه و مراقب باشیم که مرز بین غرور و افتخار بسیار باریک و ظریف است.